We willen nooit meer terug

Lieve, lieve mensen,

Zo. Het is weer is tijd om jullie op de hoogte te brengen van onze belevenissen en natuurlijk de ontwikkelingen in ons afstudeeronderzoek.

We maken iedere week wel weer gekke dingen mee, maar hebben ook al aardige routine in onze weken.
Maandag werken we thuis aan school van ongeveer 08:00-15:00 en hebben we ’s avonds vaak salsales,
Dinsdag overdag weer lekker werken en ‘s avonds bootcampen,
Woensdag overdag weer heerlijk thuis aan het werk en kijken we iedere week weer uit naar de avond; Cabana voor een zeeeer leuk feestje met een supergoed bandje en een pianist die iedere week een flesje water geeft aan Rebekka; omdat het kan.
Donderdag overdag weer werken en ‘savonds bootcampen,
Vrijdag werken we tot de lunch en vieren dan ons weekend. Oh; en vrijdag = patatdag. Omdat we die regel vroeger thuis nooit hadden.
Zaterdag stranddag en ’s avonds naar Zanzibar
Zondag stranddag, nadat we natuurlijk ‘s ochtends naar de kerk zijn geweest.

Ons onderzoek gaat nog prima. Wel levert het soms wat frustraties op, om heel de dag in de warmte achter de laptop te zitten en te bedenken wat er nog allemaal moet gebeuren. Interviews zijn allemaal uitgewerkt, gelabeld, gekernlabeld, kernlabels gedefinieerd. Momenteel zijn we druk bezig met het verder gaan van de literatuurstudie en de deelvragen te beantwoorden. Het begint beetje bij beetje meer op een echte scriptie te lijken en we kijken af en toe al heeeel erg uit naar het moment dat we onze diploma in ons handen hebben en dat we volwaardig sociaal pedagogische hulpverleners zijn. Herinnert ons weer waarom we op dit mooie eiland niet alleen aan het genieten zijn, maar door de week ook hard werken (Ook al geloven maar weinig mensen dat we echt hard werken, maar gelukkig zegt Gerard met enige regelmaat; ik vind het zo knap dat jullie zo gestructureerd aan het werk zijn! Toch nog iemand die ons serieus neemt)

We zitten op de helft en hebben samen de afspraak gemaakt om het niet meer te hebben over; wat als we straks weer in Nederland zijn... Of op te noemen wat we hier allemaal gaan missen. We willen gewoon nog even niet denken aan het terug in Nederland zijn. (Liefde voor familie en vrienden). Als een van ons er wel over begint, mag de ander haar een klap geven. Dus. Nederland is een beetje het verboden woord.

Zoals een aantal van jullie misschien wel op Facebook hebben gezien, belonen wij onszelf vooral in de weekenden met heerlijke uitstapjes. Afgelopen weekend waren Eva en Sari over, die hun afstudeeronderzoek op Aruba doen. Toen we hun gingen ophalen, waren we een beetje laat, riskeerden we een boete op een plek waarvan we hoopte dat geen politie was, maar die vervolgens wel hard naar ons ging roepen en toeteren op het moment dat we stiekem ergens gingen keren waar het niet mocht. Zaterdag zijn we samen met Eva, Sari en Rieneke naar Grote Knip geweest (Nog nooit zoo helder water gezien), zijn we uit eten geweest; wat hier echt supergoedkoop is!!! Hebben we hun laten kennismaken met Zanzibar, met salsadansende mensen, en hebben we het weekend op zondag zalig afgesloten met een bbq op het strand. We hebben ondertussen al aardig wat dieren gezien; leguanen, blau-blau’s, flamingo’s, gekke vissen, gekke vogels, maar zondag op de terugweg hebben we een enorm wild zwijn gezien!

We zeggen meerdere keren tegen elkaar hoe bijzonder het is dat wij deze kans hebben. We genieten volop !!!

Ayo !